kalumnior

călumnĭor (anciently kăl-; v. the letter K), ātus, 1, v. dep. act. [calumnia].

I.

Jurid. t. t.

A.

To accuse falsely, bring false information against a person.

1.

Absol.:

calumniari est falsa crimina intendere,

Dig. 48, 16, 1, § 1; cf.

ib. prooem.: ut hic quoque Apronio... ex miseris aratoribus calumniandi quaestus accederet,

Cic. Verr. 2, 3, 15, § 38:

cum aliquid habeat quod possit criminose ac suspitiose dicere, aperte ludificari et calumniari sciens non videatur,

id. Rosc. Am. 20, 55:

cum (defensor) accusatorem calumniari criminatur,

Auct. Her. 2, 6, 9:

nondum Romam accusator Eumenes venerat, qui calumniando omnia detorquendoque suspecta et invisa efficeret,

Liv. 42, 42, 5:

tabulae veterum aerari debitorum, vel praecipua calumniandi materia,

Suet. Aug. 32:

magna calumniantium poena,

id. Dom. 9:

minus objectus calumniantibus foret,

Quint. 6, 3, 5:

calumniatur accusator actione sacrilegii, cum privata fuerit (pecunia sublata) non sacra,

id. 4, 2, 8:

an petitorem calumniari, an reum infitiatorem esse,

id. 7, 2, 50.—

2.

With acc.:

si tamen alio crimine postuletur ab eodem, qui in alio crimine eum calumniatus est, puto non facile admittendum eum qui semel calumniatus est,

Dig. 48, 2, 7, § 3:

sed non utique qui non probat quod intendit calumniari videtur,

ib. 48, 16, 1, § 3.—

B.

To practise chicanery, trickery, or subterfuge:

jacet res in controversiis isto calumniante biennium,

Cic. Quint. 21, 67:

meque, etiam si diutius calumniarentur. redire jussistis,

id. Red. in Sen. 11, 27.—

II.

In gen., to depreciate, misrepresent, calumniate, to blame unjustly.

A.

With personal object:

nam, quod antea te calumniatus sum, indicabo malitiam meam,

Cic. Fam. 9, 7, 1; cf.:

nisi calumniari naturam rerum homines quam sibi prodesse mallent,

Plin. 18, 28, 68, § 272:

aliis tamen eum verbis calumniatur,

Gell. 6 (7), 3, 23.—With dat. (late Lat.):

non solum filio sed etiam patri,

Ambros. Inc. Dom. Sacr. 8, 83.—

2.

Esp., with se, to depreciate one ' s self, be unduly anxious or careful:

quibusdam tamen nullus est finis calumniandi se, et... qui etiam, cum optima sunt reperta, quaerunt aliquid, quod sit magis antiquum, remotum, inopinatum,

Quint. 8, proocm. §

31: neque eos... ad infelicem calumniandi se poenam alligandos puto,

id. 10, 3, 10.—

B.

Absol.: sed calumniabar ipse;

putabam, qui obviam mihi venisset, suspicaturum,

i. e. indulged unreasonable fears, Cic. Fam. 9, 2, 3; cf. A. 2. supra.—

C.

With things as objects, to misrepresent, interpret injuriously, set in a false light: non calumniatur verba nec voltus;

quicquid accidit, benigne interpretando levat,

Sen. Ep. 81, 25:

suspitionibus inquietantur medicisque jam sani manum porrigunt et omnem calorem corporis sui calumniantur,

id. Tranq. 2, 1:

festinationem alicujus,

Quint. 2, 1, 12:

id unum,

Tac. H. 3, 75:

jus civile,

Dig. 10, 4, 19.